Bloed, zweet en tranen… of alleen zweet?!

Lieve allemaal,

Het is weer tijd voor een update vanuit Paramaribo. Afgelopen week zijn we begonnen met onze stage in het Diakonessenhuis. Vrijdags hadden we al even een bezoekje gebracht aan het Diakonessenhuis om kennis te maken en toen gaf de secretaresse aan dat we maandag al konden beginnen met onze stage. Maandag werd dus onze eerste dag. We werden om 7.30 verwacht, maar uiteraard duurde dit even en liep alles wat uit. We hebben kennisgemaakt met de directeur van het verplegend personeel en met een zuster van de opleiding. We kregen een rondleiding door het ziekenhuis en we mochten onze voorkeur voor een afdeling aangeven. Ik had gekozen voor de kinderafdeling en Arianne voor de afdeling gynaecologie. Het was bijzonder om te zien hoe het ziekenhuis er uitzag, maar dit is hoe het hier is en daar moeten we het mee doen. “Roeien met de riemen die je hebt”, zoals onze dominee Serge zondag zei.
Dinsdag was onze eerste officiële stagedag en toen werd me verteld dat ik op een andere afdeling geplaatst was omdat er op de kinderafdeling momenteel maar 4 patiënten waren en ik daar nu dus niet veel kan doen. Nu ga ik de komende 4 weken stagelopen op de afdeling obstetrie en daarna 6 weken op de kinderafdeling. Obstetrie is in het kort, veel dikke buiken en zenuwachtige aanstaande moeders die hun eerste kindje krijgen of hun 7e kind, het kan allemaal. En dit alles zonder airco, zweten dus…

Vandaag begeleidde ik een moeder bij het uitschrijven en naar huis gaan. Maar voor dat ze in de auto stapte moest ze nog even een foto van mij met haar baby en nog één met haar, mij en de baby… een hele fotoshoot nog… dat zijn de leuke dingen van het vak zal ik maar zeggen. (en misschien ook een beetje blank zijn;))

Een van de co’s had ons meegevraagd voor een dolfijnentripje. Zaterdag zijn we met haar en nog 6 andere Nederlanders mee geweest. We zijn vertrokken met de boot de Suriname rivier op, opzoek naar dolfijnen. Uiteraard wilden we ze graag vastleggen maar dat was nog een hele opgave, omdat de dolfijnen maar even boven water komen en het fototoestel er even over doet om een foto te maken…. Op de foto’s staat dus meestal alleen nog een zwarte vin. Dus als je ze toch graag wilt zien, en wel ergens anders als dolfinarium, zul je hier heen moeten komen om ze met eigen ogen te bekijken. Daarna zijn we doorgevaren naar het Braamspunt en hebben we daar nog even gezwommen. Dit was nogal bijzonder omdat er visjes zwemmen die dode huidcellen eten. Kortom als je in het water staat komen de visjes aan je zuigen, laten we het erop houden dat dit een nogal apart gevoel is. Eerst voelde ik me nogal een aansteller, ik liep namelijk te gillen en heen en weer te spartelen in het water, maar Arianne had nergens last van en snapte er niets van….. tot….. ze in haar rug ‘gebeten’ werd. We zijn dus maar kort in het water gebleven. Daarna zijn we naar Fort Nieuw-Amsterdam gevaren, hier werd alleen een bruiloft gehouden, dus we konden daar niet binnen kijken, tenzij we ons voordeden als gasten van de bruiloft, maar dan moesten we ons wel eerst insmeren met modder of iets dergelijks omdat we anders te veel zouden opvallen, dit was ons iets te veel moeite dus hebben we als troost bij een Warung (soort Javaanse snackbar) een kroketje en pasteitje met kokosmelk en ranja genomen.

Ook hebben we vorige week voor het eerst roti gegeten. We bestelden 2 roti extra en kregen vervolgens een bord met bonen, aardappels en stukken kip met bot en een grote wrap. We kregen alleen geen bestek, blijkbaar was dit ook de bedoeling, dus moesten we het met de handen eten. En wij maar denken dat met je handen eten vies was, maar in dit apenland (zoals Arianne het noemt) is dat blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.
In het restaurant (nee het geld groeit ons niet op de rug, het leek meer op een Mc Donalds alleen dan zonder de kartonnen broodjes met hamburgers en patat, en mét roti)kwamen we 3 Nederlandse meisjes tegen die we al eerder hadden ontmoet in het internetcafé, en zij vroegen ons mee naar de Havana Lounge. Dat is een soort uitgaansgelegenheid waar ze elke donderdagavond salsa muziek draaien en er dus ook mensen komen die echt salsa kunnen dansen. Daar zijn we dus met hen naar toe geweest en dat was echt gaaf om te zien. Er was een jongen van een dansschool en die vroeg of ik ook wilde dansen, ik was op mijn allstars gekomen (nee mama niet onder een jurk zo erg was het niet dit keer, gewoon onder mijn korte broek) en de rest van die vrouwen dansten natuurlijk in een prachtige jurk met elegante sandaaltjes…. Dus ik zei dat ik niet kon dansen en de verkeerde schoenen aan had, maar dat maakte niets uit, ik werd gewoon de dansvloer opgesleurd en toen werd ik geacht te dansen, uiteraard ging dit geweldig goed…. dus niet, ik zat vol verbazing te kijken naar zijn voetenwerk en ijverig te proberen het na te doen en dan deed hij alweer wat anders, dus les kan ik zeker gebruiken. Dat gaan we ook doen, deze week begint onze eerste les.

Het koken was de afgelopen week ook een bijzonder gebeuren. Maandag hoorden we een knal en kwamen we erachter dat ons elektrisch kookstelletje het begeven had. Omdat we van 7 tot 3 stagelopen konden we hem niet wegbrengen en hebben we dus onze rijstkoker uitgevonden en hebben we daar de rest van de week in gekookt. Op stage hadden ze allemaal medelijden met me en boden ze mij en Arianne een ander huis aan, want hier konden we toch echt niet langer blijven toch?? Of moet ik zeggen nah? Gelukkig is ie ondertussen gemaakt en kunnen we weer gewoon koken.

Ook zijn we begonnen met een alpha cursus. Gisteren hadden we onze eerste bijeenkomst. We kunnen het precies afmaken, want het duurt 10 weken en we zijn precies een week voor we weg gaan klaar. Heel leuk want zo leren we wat mensen kennen hier.

Al met al ben ik hier nu al helemaal gesetteld en heb ik het meestal erg naar mijn zin. En natuurlijk blijven de typische dingen soms irritant maar dat geeft niet het hoort er bij en het maakt het eigenlijk ook wel weer leuk!

PS:
Voor als je het leuk vinden om eens te bellen naar mij, dat kan. Je kan via belbazaar (0900 0823) voor 10ct p.m. bellen naar 00597439300, het is wel handig als je van tevoren smst wanneer je belt, want dan kan ik naar de telefoon lopen. (het is namelijk een telefoon aan de muur ergens voor op het terrein)

En als je liever een kaart of brief sturen kan dat naar het volgende adres:
Esther Stichting
t.a.v. Sharon Poolman (9B)
Emile Boutersestraat 1-23
Paramaribo
Suriname


En als laatste nog antwoorden op jullie vragen:
@ Helene: Arianne lacht me ook vaak uit als ik weer schrik van een salamander die voorbij komt...:P De afwas gaat voorovergebogen... en nee, dat is niet zo goed voor je rug maar met een stoel werkt het niet zo goed. Lastig voor te stellen voor jou misschien, maar ik gedraag me heel behoorlijk tijdens de afwas hoor, dus de buurman heeft geen last van ons:P

@ Esther: Ja ik mis je wel hoor grote zuster van me, en je hoeft geen spaghettimix op te sturen hoor, tenzij je erop staat... ze hebben hier ook spaghettisaus.. we gaan zelfs vanavond spaghetti eten dus dat zit wel goed;)Dit weekend gaan we de jungle in, maar je kent me ik ben heel bescheiden(A)

@ Gertine: Flauw dat je me niet komt redden, ik dacht nog wel dat jij zo gek wel zou zijn, Arianne wil het ook al niet doen;)

@ Suzan: Uiteindelijk zijn we toch een week eerder gestart met onze stage! Hoe gaat het in Zwitserland?

@ Jasper: Het gaat goed en ik geniet echt!!